bucinator
Latin
editAlternative forms
editEtymology
editFrom būcinō (“to blow the trumpet”) + -tor (“-ator, -er”).
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /buː.kiˈnaː.tor/, [buːkɪˈnäːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /bu.t͡ʃiˈna.tor/, [but͡ʃiˈnäːt̪or]
Noun
editbūcinātor m (genitive būcinātōris, feminine būcinātrīx); third declension
Inflection
editThird-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | būcinātor | būcinātōrēs |
Genitive | būcinātōris | būcinātōrum |
Dative | būcinātōrī | būcinātōribus |
Accusative | būcinātōrem | būcinātōrēs |
Ablative | būcinātōre | būcinātōribus |
Vocative | būcinātor | būcinātōrēs |
References
edit- “bucinator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press