delictor
Latin edit
Etymology edit
Derived from dēlictum (“crime”, “misdeed”) + -tor (“-er”, agent noun suffix).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /deːˈlik.tor/, [d̪eːˈlʲɪkt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /deˈlik.tor/, [d̪eˈlikt̪or]
Noun edit
dēlictor m (genitive dēlictōris); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dēlictor | dēlictōrēs |
Genitive | dēlictōris | dēlictōrum |
Dative | dēlictōrī | dēlictōribus |
Accusative | dēlictōrem | dēlictōrēs |
Ablative | dēlictōre | dēlictōribus |
Vocative | dēlictor | dēlictōrēs |
Related terms edit
Descendants edit
- Italian: delittore