Latin edit

Etymology edit

From dēlinquō (fail, be wanting).

Pronunciation edit

Noun edit

dēlictum n (genitive dēlictī); second declension

  1. fault, offense, misdeed, crime, transgression
    Synonyms: peccātum, scelus, vitium, noxa, culpa, error, crīmen, facinus, dēlinquentia, iniūria, malum, commissum, maleficium
    Antonyms: bonum, rēctum, virtūs

Declension edit

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative dēlictum dēlicta
Genitive dēlictī dēlictōrum
Dative dēlictō dēlictīs
Accusative dēlictum dēlicta
Ablative dēlictō dēlictīs
Vocative dēlictum dēlicta

Related terms edit

Descendants edit

  • English: delict
  • German: Delikt
  • Italian: delitto
  • Ladin: delit
  • Old French: delit
  • Portuguese: delito
  • Spanish: delito

Participle edit

dēlictum

  1. inflection of dēlictus:
    1. nominative/accusative/vocative neuter singular
    2. accusative masculine singular

Verb edit

dēlictum

  1. accusative supine of dēlinquō

References edit

  • delictum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • delictum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • delictum in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • delictum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • delictum”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
  • delictum”, in William Smith et al., editor (1890), A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin