Latin edit

Etymology 1 edit

From dēspicor.

Pronunciation edit

Participle edit

dēspicātus (feminine dēspicāta, neuter dēspicātum, comparative dēspicātior, superlative dēspicātissimus); first/second-declension participle

  1. perfect active participle of dēspicor: in contempt, despised
Inflection edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēspicātus dēspicāta dēspicātum dēspicātī dēspicātae dēspicāta
Genitive dēspicātī dēspicātae dēspicātī dēspicātōrum dēspicātārum dēspicātōrum
Dative dēspicātō dēspicātō dēspicātīs
Accusative dēspicātum dēspicātam dēspicātum dēspicātōs dēspicātās dēspicāta
Ablative dēspicātō dēspicātā dēspicātō dēspicātīs
Vocative dēspicāte dēspicāta dēspicātum dēspicātī dēspicātae dēspicāta

Etymology 2 edit

From dēspicor (despise, disdain) +‎ -tus (action noun suffix).

Pronunciation edit

Noun edit

dēspicātus m (genitive dēspicātūs); fourth declension

  1. (very rare) scorn, contempt
    Synonym: dēspicātiō (feminine)
Inflection edit
  • Only dative is known to occur.

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēspicātus dēspicātūs
Genitive dēspicātūs dēspicātuum
Dative dēspicātuī dēspicātibus
Accusative dēspicātum dēspicātūs
Ablative dēspicātū dēspicātibus
Vocative dēspicātus dēspicātūs
Related terms edit

References edit