Latin

edit

Etymology 1

edit

From dēspicor.

Pronunciation

edit

Participle

edit

dēspicātus (feminine dēspicāta, neuter dēspicātum, comparative dēspicātior, superlative dēspicātissimus); first/second-declension participle

  1. perfect active participle of dēspicor: in contempt, despised
Inflection
edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēspicātus dēspicāta dēspicātum dēspicātī dēspicātae dēspicāta
Genitive dēspicātī dēspicātae dēspicātī dēspicātōrum dēspicātārum dēspicātōrum
Dative dēspicātō dēspicātō dēspicātīs
Accusative dēspicātum dēspicātam dēspicātum dēspicātōs dēspicātās dēspicāta
Ablative dēspicātō dēspicātā dēspicātō dēspicātīs
Vocative dēspicāte dēspicāta dēspicātum dēspicātī dēspicātae dēspicāta

Etymology 2

edit

From dēspicor (despise, disdain) +‎ -tus (action noun suffix).

Pronunciation

edit

Noun

edit

dēspicātus m (genitive dēspicātūs); fourth declension

  1. (very rare) scorn, contempt
    Synonym: dēspicātiō (feminine)
Inflection
edit
  • Only dative is known to occur.

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēspicātus dēspicātūs
Genitive dēspicātūs dēspicātuum
Dative dēspicātuī dēspicātibus
Accusative dēspicātum dēspicātūs
Ablative dēspicātū dēspicātibus
Vocative dēspicātus dēspicātūs
edit

References

edit