discidium
Latin edit
Etymology edit
From discindō (“I tear asunder”) + -ium, from dis- + scindō (“I cleave, tear”); compare excidium (“military destruction”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /disˈki.di.um/, [d̪ɪs̠ˈkɪd̪iʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /diʃˈʃi.di.um/, [d̪iʃˈʃiːd̪ium]
Noun edit
discidium n (genitive discidiī or discidī); second declension
Declension edit
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | discidium | discidia |
Genitive | discidiī discidī1 |
discidiōrum |
Dative | discidiō | discidiīs |
Accusative | discidium | discidia |
Ablative | discidiō | discidiīs |
Vocative | discidium | discidia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References edit
- “discidium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “discidium”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- discidium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.