hindra

Icelandic

Etymology

From Old Norse hindra, from Proto-Germanic *hinderōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhɪntra/

Verb

hindra (weak verb, third-person singular past indicative hindraði, supine hindrað)

1. (transitive, with accusative) to hinder, to obstruct, to block

Conjugation

hindra — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hindra
supine (sagnbót)		hindrað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hindrandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hindra	við hindrum	present (nútíð)	ég hindri	við hindrum
	þú hindrar	þið hindrið		þú hindrir	þið hindrið
	hann, hún, það hindrar	þeir, þær, þau hindra		hann, hún, það hindri	þeir, þær, þau hindri
past (þátíð)	ég hindraði	við hindruðum	past (þátíð)	ég hindraði	við hindruðum
	þú hindraðir	þið hindruðuð		þú hindraðir	þið hindruðuð
	hann, hún, það hindraði	þeir, þær, þau hindruðu		hann, hún, það hindraði	þeir, þær, þau hindruðu
imperative (boðháttur)	hindra (þú)	hindrið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hindraðu	hindriði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hindrast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hindrast
supine (sagnbót)		hindrast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hindrandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hindrast	við hindrumst	present (nútíð)	ég hindrist	við hindrumst
	þú hindrast	þið hindrist		þú hindrist	þið hindrist
	hann, hún, það hindrast	þeir, þær, þau hindrast		hann, hún, það hindrist	þeir, þær, þau hindrist
past (þátíð)	ég hindraðist	við hindruðumst	past (þátíð)	ég hindraðist	við hindruðumst
	þú hindraðist	þið hindruðust		þú hindraðist	þið hindruðust
	hann, hún, það hindraðist	þeir, þær, þau hindruðust		hann, hún, það hindraðist	þeir, þær, þau hindruðust
imperative (boðháttur)	hindrast (þú)	hindrist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hindrastu	hindristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hindraður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hindraður	hindruð	hindrað		hindraðir	hindraðar	hindruð
accusative (þolfall)	hindraðan	hindraða	hindrað		hindraða	hindraðar	hindruð
dative (þágufall)	hindruðum	hindraðri	hindruðu		hindruðum	hindruðum	hindruðum
genitive (eignarfall)	hindraðs	hindraðrar	hindraðs		hindraðra	hindraðra	hindraðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hindraði	hindraða	hindraða		hindruðu	hindruðu	hindruðu
accusative (þolfall)	hindraða	hindruðu	hindraða		hindruðu	hindruðu	hindruðu
dative (þágufall)	hindraða	hindruðu	hindraða		hindruðu	hindruðu	hindruðu
genitive (eignarfall)	hindraða	hindruðu	hindraða		hindruðu	hindruðu	hindruðu

Synonyms

• (to hinder, to block): teppa

Derived terms

• hindrun

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• hindrene (of noun)
• hindret (of verb)

Noun

hindra n

1. definite plural of hinder

Verb

hindra

1. past tense of hindre
2. supine of hindre

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse hindra, from Proto-Germanic *hinderōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /²hɪn.drɑ/

Verb

hindra (present tense hindrar, past tense hindra, past participle hindra, passive infinitive hindrast, present participle hindrande, imperative hindra/hindr)

1. a-infinitive form of hindre

Etymology 2

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhɪn.drɑ/

Noun

hindra n

1. (non-standard since 2012) definite plural of hinder

Anagrams

• hindar

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *hinderōną.

Verb

hindra

1. (transitive) to hinder, to keep behind
2. (intransitive) to loiter, linger

   hindra eptir e-u

   to loiter about a thing

3. (impersonal) to want, lack

   e-n hindrar e-t

   someone lacks something

Conjugation

Conjugation of hindra — active (weak class 2)

infinitive	hindra
present participle	hindrandi
past participle	hindraðr
indicative	present	past
1st-person singular	hindra	hindraða
2nd-person singular	hindrar	hindraðir
3rd-person singular	hindrar	hindraði
1st-person plural	hindrum	hindruðum
2nd-person plural	hindrið	hindruðuð
3rd-person plural	hindra	hindruðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hindra	hindraða
2nd-person singular	hindrir	hindraðir
3rd-person singular	hindri	hindraði
1st-person plural	hindrim	hindraðim
2nd-person plural	hindrið	hindraðið
3rd-person plural	hindri	hindraði
imperative	present
2nd-person singular	hindra
1st-person plural	hindrum
2nd-person plural	hindrið

Conjugation of hindra — mediopassive (weak class 2)

infinitive	hindrask
present participle	hindrandisk
past participle	hindrazk
indicative	present	past
1st-person singular	hindrumk	hindruðumk
2nd-person singular	hindrask	hindraðisk
3rd-person singular	hindrask	hindraðisk
1st-person plural	hindrumsk	hindruðumsk
2nd-person plural	hindrizk	hindruðuzk
3rd-person plural	hindrask	hindruðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	hindrumk	hindruðumk
2nd-person singular	hindrisk	hindraðisk
3rd-person singular	hindrisk	hindraðisk
1st-person plural	hindrimsk	hindraðimsk
2nd-person plural	hindrizk	hindraðizk
3rd-person plural	hindrisk	hindraðisk
imperative	present
2nd-person singular	hindrask
1st-person plural	hindrumsk
2nd-person plural	hindrizk

Descendants

• Icelandic: hindra
• Faroese: hindra
• Norwegian Nynorsk: hindra, hindre
• Norwegian Bokmål: hindre
• Old Swedish: hindra
  • Swedish: hindra
• Danish: hindre
• Gutnish: hindre

Etymology 2

Adjective

hindra

1. masculine oblique cases singular of hindri
2. neuter all cases singular of hindri

Etymology 3

Noun

hindra n

1. genitive plural of hindr

References

• “hindra”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Anagrams

• hindar

Swedish

Etymology

From Old Swedish hindra, from Old Norse hindra (“hinder, stay, delay”), probably from Proto-Germanic *hindrōną (“to put back”), from Proto-Indo-European *k(')enta (“down, below, with, far, along, against”), from *ḱen- (“to set oneself in motion, arise”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

hindra (present hindrar, preterite hindrade, supine hindrat, imperative hindra)

1. to prevent, restrain, hinder, impede, constrain

Conjugation

Conjugation of hindra (weak)

	Active		Passive
Infinitive	hindra		hindras
Supine	hindrat		hindrats
Imperative	hindra		—
Imper. plural1	hindren		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	hindrar	hindrade	hindras	hindrades
Ind. plural1	hindra	hindrade	hindras	hindrades
Subjunctive2	hindre	hindrade	hindres	hindrades
	Participles
Present participle	hindrande
Past participle	hindrad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Related terms

• förhindra
• hinder

Further reading

• hindra in Svenska Akademiens ordböcker
• hindra in Elof Hellquist, Svensk etymologisk ordbok (1st ed., 1922)

Anagrams

• hindar