hundur
Faroese edit
Etymology edit
From Old Norse hundr, from Proto-Germanic *hundaz, from Proto-Indo-European *ḱʷn̥tós, from *ḱwṓ (“dog”).
Pronunciation edit
Noun edit
hundur m (genitive singular hunds, plural hundar)
Declension edit
Declension of hundur | ||||
---|---|---|---|---|
m6 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | hundur | hundurin | hundar | hundarnir |
accusative | hund | hundin | hundar | hundarnar |
dative | hundi | hundinum | hundum | hundunum |
genitive | hunds | hundsins | hunda | hundanna |
Icelandic edit
Etymology edit
From Old Norse hundr, from Proto-Germanic *hundaz, from Proto-Indo-European *ḱʷn̥tós, from *ḱwṓ (“dog”).
Pronunciation edit
Noun edit
hundur m (genitive singular hunds, nominative plural hundar)
- a dog
- Hundurinn dinglaði rófunni.
- The dog wagged its tail.
- Hundurinn lagði niður rófuna.
- The dog put his tail between his legs.
- Að siga hundi á einhvern.
- To sick a dog on somebody.
Declension edit
declension of hundur
Synonyms edit
Derived terms edit
Terms derived from hundur (“a dog”).
- eins og halaklipptur hundur
- fara í hundana (go to the dogs)
- fljúgandi hundur (running dog, wavepattern)
- Litlihundur (Canis Minor)
- hundur í einhverjum, það er hundur í einhverjum (someone is in a sulky mood)
- rauðir hundar (German measles)
- sporhundur (a bloodhound, a tracker dog)
- Stórihundur (Canis Major)
- útdráttarhundur (caterpillar drive)
- varðhundur (a watchdog, a guard dog)
- þar liggur hundurinn grafinn (that is the real reason)
See also edit
Northern Kurdish edit
Alternative forms edit
Etymology edit
PIE word |
---|
*h₁én |
From Proto-Indo-European *h₁énteros.
Noun edit
hundur m