imperativus
Dutch edit
Etymology edit
Borrowed from Latin imperātīvus.
Noun edit
imperativus m (plural imperativi or imperativussen, diminutive imperativusje n)
- (grammar) the imperative mood or a word therein
Synonyms edit
Latin edit
Alternative forms edit
Etymology edit
From imperō (“to command, order”) + -īvus.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /im.pe.raːˈtiː.u̯us/, [ɪmpɛräːˈt̪iːu̯ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /im.pe.raˈti.vus/, [imperäˈt̪iːvus]
Adjective edit
imperātīvus (feminine imperātīva, neuter imperātīvum, adverb imperātīvē); first/second-declension adjective
- Of or proceeding from a command, commanded.
- (grammar) imperative
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imperātīvus | imperātīva | imperātīvum | imperātīvī | imperātīvae | imperātīva | |
Genitive | imperātīvī | imperātīvae | imperātīvī | imperātīvōrum | imperātīvārum | imperātīvōrum | |
Dative | imperātīvō | imperātīvō | imperātīvīs | ||||
Accusative | imperātīvum | imperātīvam | imperātīvum | imperātīvōs | imperātīvās | imperātīva | |
Ablative | imperātīvō | imperātīvā | imperātīvō | imperātīvīs | |||
Vocative | imperātīve | imperātīva | imperātīvum | imperātīvī | imperātīvae | imperātīva |
Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit
- Catalan: imperatiu
- English: imperative
- French: impératif
- Galician: imperativo
- Italian: imperativo
- Portuguese: imperativo
- Romanian: imperativ
- Spanish: imperativo
References edit
- “imperativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- imperativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.