Dutch edit

Etymology edit

Borrowed from Latin imperātīvus.

Noun edit

imperativus m (plural imperativi or imperativussen, diminutive imperativusje n)

  1. (grammar) the imperative mood or a word therein

Synonyms edit

Latin edit

Alternative forms edit

Etymology edit

From imperō (to command, order) +‎ -īvus.

Pronunciation edit

Adjective edit

imperātīvus (feminine imperātīva, neuter imperātīvum, adverb imperātīvē); first/second-declension adjective

  1. Of or proceeding from a command, commanded.
  2. (grammar) imperative

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative imperātīvus imperātīva imperātīvum imperātīvī imperātīvae imperātīva
Genitive imperātīvī imperātīvae imperātīvī imperātīvōrum imperātīvārum imperātīvōrum
Dative imperātīvō imperātīvō imperātīvīs
Accusative imperātīvum imperātīvam imperātīvum imperātīvōs imperātīvās imperātīva
Ablative imperātīvō imperātīvā imperātīvō imperātīvīs
Vocative imperātīve imperātīva imperātīvum imperātīvī imperātīvae imperātīva

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit