Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of impellō (push, drive).

Pronunciation

edit

Participle

edit

impulsus (feminine impulsa, neuter impulsum); first/second-declension participle

  1. pushed, driven, assailed, having been pushed or driven.
  2. urged on, incited, impelled, having been urged on.
  3. overthrown, subdued, having been overthrown.

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative impulsus impulsa impulsum impulsī impulsae impulsa
Genitive impulsī impulsae impulsī impulsōrum impulsārum impulsōrum
Dative impulsō impulsō impulsīs
Accusative impulsum impulsam impulsum impulsōs impulsās impulsa
Ablative impulsō impulsā impulsō impulsīs
Vocative impulse impulsa impulsum impulsī impulsae impulsa

Derived terms

edit

Noun

edit

impulsus m (genitive impulsūs); fourth declension

  1. shock, impact, impulse
  2. incitement

Declension

edit

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative impulsus impulsūs
Genitive impulsūs impulsuum
Dative impulsuī impulsibus
Accusative impulsum impulsūs
Ablative impulsū impulsibus
Vocative impulsus impulsūs

Descendants

edit

References

edit
  • impulsus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • impulsus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • impulsus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • impulsus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • in a transport of rage: furore incensus, abreptus, impulsus