Latin edit

Etymology edit

Formed as if the perfect passive participle of an unattested verb *impūrō, *impūrāre (to defile, make impure) (other forms not in regular use), from impūrus (unclean, impure, defiled) +‎ (suffix forming first-conjugation verbs from nouns and adjectives).

Pronunciation edit

Adjective edit

impūrātus (feminine impūrāta, neuter impūrātum); first/second-declension adjective

  1. defiled, infamous, abandoned, vile

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative impūrātus impūrāta impūrātum impūrātī impūrātae impūrāta
Genitive impūrātī impūrātae impūrātī impūrātōrum impūrātārum impūrātōrum
Dative impūrātō impūrātō impūrātīs
Accusative impūrātum impūrātam impūrātum impūrātōs impūrātās impūrāta
Ablative impūrātō impūrātā impūrātō impūrātīs
Vocative impūrāte impūrāta impūrātum impūrātī impūrātae impūrāta

References edit

  • impuratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • impuratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers