minnka

Icelandic

Etymology

From Old Norse minnka, minka, from Old Norse minni, minnr, or perhaps continuing a Proto-Germanic *minnikōną (“to make smaller, lessen, decrease”). Cognate with Norwegian minka (“to diminish, grow less”), Scots mink, munk (“to grow less, diminish”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmiŋ̊ka/

  Rhymes: -iŋ̊ka

  Homophone: minka

Verb

minnka (weak verb, third-person singular past indicative minnkaði, supine minnkað)

1. (transitive) to make smaller (in size or amount), reduce, lessen, decrease
2. (intransitive) to grow smaller or less, decrease (in size or amount), diminish, lessen

Conjugation

minnka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að minnka
supine (sagnbót)		minnkað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		minnkandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég minnka	við minnkum	present (nútíð)	ég minnki	við minnkum
	þú minnkar	þið minnkið		þú minnkir	þið minnkið
	hann, hún, það minnkar	þeir, þær, þau minnka		hann, hún, það minnki	þeir, þær, þau minnki
past (þátíð)	ég minnkaði	við minnkuðum	past (þátíð)	ég minnkaði	við minnkuðum
	þú minnkaðir	þið minnkuðuð		þú minnkaðir	þið minnkuðuð
	hann, hún, það minnkaði	þeir, þær, þau minnkuðu		hann, hún, það minnkaði	þeir, þær, þau minnkuðu
imperative (boðháttur)	minnka (þú)	minnkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	minnkaðu	minnkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

minnkast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að minnkast
supine (sagnbót)		minnkast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		minnkandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég minnkast	við minnkumst	present (nútíð)	ég minnkist	við minnkumst
	þú minnkast	þið minnkist		þú minnkist	þið minnkist
	hann, hún, það minnkast	þeir, þær, þau minnkast		hann, hún, það minnkist	þeir, þær, þau minnkist
past (þátíð)	ég minnkaðist	við minnkuðumst	past (þátíð)	ég minnkaðist	við minnkuðumst
	þú minnkaðist	þið minnkuðust		þú minnkaðist	þið minnkuðust
	hann, hún, það minnkaðist	þeir, þær, þau minnkuðust		hann, hún, það minnkaðist	þeir, þær, þau minnkuðust
imperative (boðháttur)	minnkast (þú)	minnkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	minnkastu	minnkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

minnkaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	minnkaður	minnkuð	minnkað		minnkaðir	minnkaðar	minnkuð
accusative (þolfall)	minnkaðan	minnkaða	minnkað		minnkaða	minnkaðar	minnkuð
dative (þágufall)	minnkuðum	minnkaðri	minnkuðu		minnkuðum	minnkuðum	minnkuðum
genitive (eignarfall)	minnkaðs	minnkaðrar	minnkaðs		minnkaðra	minnkaðra	minnkaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	minnkaði	minnkaða	minnkaða		minnkuðu	minnkuðu	minnkuðu
accusative (þolfall)	minnkaða	minnkuðu	minnkaða		minnkuðu	minnkuðu	minnkuðu
dative (þágufall)	minnkaða	minnkuðu	minnkaða		minnkuðu	minnkuðu	minnkuðu
genitive (eignarfall)	minnkaða	minnkuðu	minnkaða		minnkuðu	minnkuðu	minnkuðu