ontgordelen

Dutch

Etymology

From:

• ont- (“un-, de-”) +‎ gordelen (“to gird”)
• gordel (“gird”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈɣɔr.də.lə(n)/
• Hyphenation: ont‧gor‧de‧len
• Rhymes: -ɔrdələn

Verb

ontgordelen

1. (transitive) to ungird

Conjugation

Conjugation of ontgordelen (weak, prefixed)
infinitive	ontgordelen
past singular	ontgordelde
past participle	ontgordeld
infinitive	ontgordelen
gerund	ontgordelen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontgordel	ontgordelde
2nd person sing. (jij)	ontgordelt, ontgordel2	ontgordelde
2nd person sing. (u)	ontgordelt	ontgordelde
2nd person sing. (gij)	ontgordelt	ontgordelde
3rd person singular	ontgordelt	ontgordelde
plural	ontgordelen	ontgordelden
subjunctive sing.1	ontgordele	ontgordelde
subjunctive plur.1	ontgordelen	ontgordelden
imperative sing.	ontgordel
imperative plur.1	ontgordelt
participles	ontgordelend	ontgordeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• ontgorden