Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of ōrnō (furnish, adorn).

Pronunciation

edit

Participle

edit

ōrnātus (feminine ōrnāta, neuter ōrnātum, comparative ōrnātior, superlative ōrnātissimus); first/second-declension participle

  1. furnished, equipped, having been furnished.
  2. adorned, decorated, having been adorned.
  3. (figuratively) honored, commended, having been praised.

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative ōrnātus ōrnāta ōrnātum ōrnātī ōrnātae ōrnāta
Genitive ōrnātī ōrnātae ōrnātī ōrnātōrum ōrnātārum ōrnātōrum
Dative ōrnātō ōrnātō ōrnātīs
Accusative ōrnātum ōrnātam ōrnātum ōrnātōs ōrnātās ōrnāta
Ablative ōrnātō ōrnātā ōrnātō ōrnātīs
Vocative ōrnāte ōrnāta ōrnātum ōrnātī ōrnātae ōrnāta

Derived terms

edit

Descendants

edit
  • English: ornate
  • Italian: ornato
  • Portuguese: ornado, ornato
  • Romanian: ornat
  • Spanish: ornato

Noun

edit

ōrnātus m (genitive ōrnātūs); fourth declension

  1. a furnishing, preparing
  2. an act of adornment, embellishment, decoration
  3. fancy dress or apparel
  4. accoutrements, furniture
  5. an ornament, decoration, or feature

Declension

edit

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative ōrnātus ōrnātūs
Genitive ōrnātūs ōrnātuum
Dative ōrnātuī ōrnātibus
Accusative ōrnātum ōrnātūs
Ablative ōrnātū ōrnātibus
Vocative ōrnātus ōrnātūs

References

edit
  • ornatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • ornatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • ornatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to speak well, elegantly: ornate dicere
    • well-chosen language, grace of style: ornatus orationis, verborum
    • (ambiguous) the star-lit sky; the firmament: caelum astris distinctum et ornatum
    • (ambiguous) to be in the enjoyment of a large fortune: fortunis maximis ornatum esse
    • (ambiguous) to afford matter for elaboration, embellishment: materiem ad ornatum praebere
    • (ambiguous) to be virtuous: virtute praeditum, ornatum esse (opp. vitiis obrutum esse)