praecipuus

Latin

Etymology

From praecip(iō) +‎ -uus.

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /prae̯ˈki.pu.us/, [präe̯ˈkɪpuʊs̠]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /preˈt͡ʃi.pu.us/, [preˈt͡ʃiːpuːs]

Adjective

praecipuus (feminine praecipua, neuter praecipuum, adverb praecipuē); first/second-declension adjective

1. particular, special
2. distinguished, preeminent

   Synonyms: īnsignis, distīnctus, cōnspicuus, ēgregius, eximius

Declension

First/second-declension adjective.

Number	Singular				Plural
Case / Gender	Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	praecipuus	praecipua	praecipuum		praecipuī	praecipuae	praecipua
Genitive	praecipuī	praecipuae	praecipuī		praecipuōrum	praecipuārum	praecipuōrum
Dative	praecipuō		praecipuō		praecipuīs
Accusative	praecipuum	praecipuam	praecipuum		praecipuōs	praecipuās	praecipua
Ablative	praecipuō	praecipuā	praecipuō		praecipuīs
Vocative	praecipue	praecipua	praecipuum		praecipuī	praecipuae	praecipua

Derived terms

• praecipua pars f (New Latin, grammar)

References

• “praecipuus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• “praecipuus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
• praecipuus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
• Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book‎^[1], London: Macmillan and Co.
  • prerogative, privilege: ius praecipuum, beneficium, donum, also immunitas c. Gen.