ráfa

Icelandic

From Old Norse ráfa, from Proto-Germanic *wabōną, *wabjaną (“to wander, sway”), from Proto-Indo-European *webʰ- (“to move to and from, wander”).^[1]

ráfa (weak verb, third-person singular past indicative ráfaði, supine ráfað)

ráfa — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að ráfa
supine (sagnbót)		ráfað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ráfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ráfa	við ráfum	present (nútíð)	ég ráfi	við ráfum
	þú ráfar	þið ráfið		þú ráfir	þið ráfið
	hann, hún, það ráfar	þeir, þær, þau ráfa		hann, hún, það ráfi	þeir, þær, þau ráfi

past (þátíð)	ég ráfaði	við ráfuðum	past (þátíð)	ég ráfaði	við ráfuðum
	þú ráfaðir	þið ráfuðuð		þú ráfaðir	þið ráfuðuð
	hann, hún, það ráfaði	þeir, þær, þau ráfuðu		hann, hún, það ráfaði	þeir, þær, þau ráfuðu

imperative (boðháttur)	ráfa (þú)	ráfið (þið)
	ráfaðu	ráfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ráfa f (genitive singular ráfu, nominative plural ráfur)

^ Walter W[illiam] Skeat (1910) “WAVER”, in An Etymological Dictionary of the English Language, new (4th) revised and enlarged edition, Oxford, Oxfordshire: At the Clarendon Press, published 1963, →OCLC.