spiten
Middle Dutch
editEtymology
editPronunciation
editVerb
editspiten
Inflection
editWeak | ||
---|---|---|
Infinitive | spiten | |
3rd sg. past | — | |
3rd pl. past | — | |
Past participle | — | |
Infinitive | spiten | |
In genitive | spitens | |
In dative | spitene | |
Indicative | Present | Past |
1st singular | spite | — |
2nd singular | spijts, spites | — |
3rd singular | spijt, spitet | — |
1st plural | spiten | — |
2nd plural | spijt, spitet | — |
3rd plural | spiten | — |
Subjunctive | Present | Past |
1st singular | spite | — |
2nd singular | spijts, spites | — |
3rd singular | spite | — |
1st plural | spiten | — |
2nd plural | spijt, spitet | — |
3rd plural | spiten | — |
Imperative | Present | |
Singular | spijt, spite | |
Plural | spijt, spitet | |
Present | Past | |
Participle | spitende | — |
Descendants
editFurther reading
edit- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “spiten”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN