strompelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch strompelen. Related with German strampeln.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrɔm.pə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: strom‧pe‧len

Verb

strompelen

1. (intransitive) to stumble, to walk clumsily
2. (intransitive) to fall, to stumble

Conjugation

Conjugation of strompelen (weak)
infinitive	strompelen
past singular	strompelde
past participle	gestrompeld
infinitive	strompelen
gerund	strompelen n
	present tense	past tense
1st person singular	strompel	strompelde
2nd person sing. (jij)	strompelt, strompel2	strompelde
2nd person sing. (u)	strompelt	strompelde
2nd person sing. (gij)	strompelt	strompelde
3rd person singular	strompelt	strompelde
plural	strompelen	strompelden
subjunctive sing.1	strompele	strompelde
subjunctive plur.1	strompelen	strompelden
imperative sing.	strompel
imperative plur.1	strompelt
participles	strompelend	gestrompeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanstrompelen
• strompelaar

Descendants

• Afrikaans: strompel