tripartitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of tripartīre (“to divide in three”), equivalent to tri- (“tri-: three”) + partītus (“-partite, -part”) or tripartīre + -itus (“-ite: forming adjs”).
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /tri.parˈtiː.tus/, [t̪rɪpärˈt̪iːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /tri.parˈti.tus/, [t̪ripärˈt̪iːt̪us]
Adjective
edittripartītus (feminine tripartīta, neuter tripartītum); first/second-declension adjective
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | tripartītus | tripartīta | tripartītum | tripartītī | tripartītae | tripartīta | |
Genitive | tripartītī | tripartītae | tripartītī | tripartītōrum | tripartītārum | tripartītōrum | |
Dative | tripartītō | tripartītō | tripartītīs | ||||
Accusative | tripartītum | tripartītam | tripartītum | tripartītōs | tripartītās | tripartīta | |
Ablative | tripartītō | tripartītā | tripartītō | tripartītīs | |||
Vocative | tripartīte | tripartīta | tripartītum | tripartītī | tripartītae | tripartīta |
Descendants
edit- → English: tripartite
References
edit- “tripartitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- tripartitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.