wispelturig

Dutch

Etymology

From wispelen (“to shake, wag”) +‎ turen (“to stare”) +‎ -ig (“-y”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Adjective

wispelturig (comparative wispelturiger, superlative wispelturigst)

1. fickle, capricious

Inflection

Declension of wispelturig
uninflected	wispelturig
inflected	wispelturige
comparative	wispelturiger
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		wispelturig	wispelturiger	het wispelturigst het wispelturigste
indefinite	m./f. sing.	wispelturige	wispelturigere	wispelturigste
	n. sing.	wispelturig	wispelturiger	wispelturigste
	plural	wispelturige	wispelturigere	wispelturigste
definite		wispelturige	wispelturigere	wispelturigste
partitive		wispelturigs	wispelturigers	—

Antonyms

• stabiel