αρετή

See also: ἀρετή and Ἀρετή

Greek

Etymology

From Ancient Greek ᾰ̓ρετή (aretḗ).

Pronunciation

• IPA^(key): /areˈti/
• Hyphenation: α‧ρε‧τή

Noun

αρετή • (aretí) f (plural αρετές)

1. virtue (excellence in morals)

   Antonym: ανηθικότητα (anithikótita)

   Στη ζωή του διάλεξε το δρόμο της αρετής. ― Sti zoḯ tou diálexe to drómo tis aretís. ― In his life he chose the path of virtue.

   πολιτική αρετή ― politikí aretí ― political integrity

2. a positive characteristic, virtue, talent

   Synonym: προτέρημα (protérima)

   Antonym: ελάττωμα (eláttoma)

   Η μεγαλύτερη αρετή της ήταν ότι δε μιλούσε πολύ. ― I megalýteri aretí tis ítan óti de miloúse polý. ― Her best character trait was that she spoke so little.

Declension

Declension of αρετή

	singular	plural
nominative	αρετή •	αρετές •
genitive	αρετής •	αρετών •
accusative	αρετή •	αρετές •
vocative	αρετή •	αρετές •

Derived terms

• ο δρόμος της αρετής και της κακίας (o drómos tis aretís kai tis kakías, “the path of virtue and vice”)

Related terms

• ενάρετος (enáretos, “virtuous”)
• πανάρετος (panáretos, “all-virtuous”)