αὐτοκράτειρα

See also: αὐτοκρατείρα and αὐτοκρατείρᾳ

Ancient Greek

Etymology

From αὐτο- (auto-, “self”) +‎ κράτειρα (kráteira, “ruler”) (from κρατέω (kratéō, “I rule, command”) and -τειρα (-teira, “feminine agent suffix.”), from κράτος (krátos, “power, strength”))

Pronunciation

 

• IPA^(key): /au̯.to.krá.teː.ra/ → /aɸ.toˈkra.ti.ra/ → /af.toˈkra.ti.ra/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /au̯.to.krá.teː.ra/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aʍ.toˈkra.ti.ra/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aɸ.toˈkra.ti.ra/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /af.toˈkra.ti.ra/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /af.toˈkra.ti.ra/

Noun

αὐτοκράτειρᾰ • (autokráteira) f (genitive αὐτοκρατείρᾱς); first declension

1. absolute ruler; autocrat

Inflection

First declension of ἡ αὐτοκρᾰ́τειρᾰ; τῆς αὐτοκρᾰτείρᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ αὐτοκρᾰ́τειρᾰ hē autokráteira	τὼ αὐτοκρᾰτείρᾱ tṑ autokrateírā	αἱ αὐτοκρᾰ́τειραι hai autokráteirai
Genitive	τῆς αὐτοκρᾰτείρᾱς tês autokrateírās	τοῖν αὐτοκρᾰτείραιν toîn autokrateírain	τῶν αὐτοκρᾰτειρῶν tôn autokrateirôn
Dative	τῇ αὐτοκρᾰτείρᾳ têi autokrateírāi	τοῖν αὐτοκρᾰτείραιν toîn autokrateírain	ταῖς αὐτοκρᾰτείραις taîs autokrateírais
Accusative	τὴν αὐτοκρᾰ́τειρᾰν tḕn autokráteiran	τὼ αὐτοκρᾰτείρᾱ tṑ autokrateírā	τᾱ̀ς αὐτοκρᾰτείρᾱς tā̀s autokrateírās
Vocative	αὐτοκρᾰ́τειρᾰ autokráteira	αὐτοκρᾰτείρᾱ autokrateírā	αὐτοκρᾰ́τειραι autokráteirai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Coordinate terms

• αὐτοκράτωρ m (autokrátōr)