εἰκονοκλάστης

Ancient Greek

Etymology

From εἰκών (eikṓn, “figure, icon”) +‎ κλάω (kláō, “to break”) +‎ -της (-tēs, agent suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /eː.ko.no.klás.tɛːs/ → /i.ko.noˈklas.tis/ → /i.ko.noˈklas.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /eː.ko.no.klás.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.tis/

Noun

εἰκονοκλάστης • (eikonoklástēs) m (genitive εἰκονοκλάστου); first declension

1. (Byzantine) iconoclast

Declension

First declension of ὁ εἰκονοκλᾰ́στης; τοῦ εἰκονοκλᾰ́στου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ εἰκονοκλᾰ́στης ho eikonoklástēs	τὼ εἰκονοκλᾰ́στᾱ tṑ eikonoklástā	οἱ εἰκονοκλᾰ́σται hoi eikonoklástai
Genitive	τοῦ εἰκονοκλᾰ́στου toû eikonoklástou	τοῖν εἰκονοκλᾰ́σταιν toîn eikonoklástain	τῶν εἰκονοκλᾰστῶν tôn eikonoklastôn
Dative	τῷ εἰκονοκλᾰ́στῃ tôi eikonoklástēi	τοῖν εἰκονοκλᾰ́σταιν toîn eikonoklástain	τοῖς εἰκονοκλᾰ́σταις toîs eikonoklástais
Accusative	τὸν εἰκονοκλᾰ́στην tòn eikonoklástēn	τὼ εἰκονοκλᾰ́στᾱ tṑ eikonoklástā	τοὺς εἰκονοκλᾰ́στᾱς toùs eikonoklástās
Vocative	εἰκονοκλᾰ́στᾰ eikonoklásta	εἰκονοκλᾰ́στᾱ eikonoklástā	εἰκονοκλᾰ́σται eikonoklástai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: εικονοκλάστης (eikonoklástis)