κλεπτήρ

See also: κλέπτης

Ancient Greek

Etymology

From κλέπτω (kléptō, “to steal”) +‎ -τήρ (-tḗr).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /klepˈtir/ → /klepˈtir/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /klepˈte̝r/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /klepˈtir/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /klepˈtir/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /klepˈtir/

Noun

κλεπτήρ • (kleptḗr) m (genitive κλεπτῆρος); third declension

1. thief
   • c. 80 CE – 400 CE, Pseudo-Manetho, Apotelesmatica 1.1.311:

     κλεπτῆρας φαύλους νυκτοπλανέας

     kleptêras phaúlous nuktoplanéas

     base thieves, wandering the night

Inflection

Third declension of ὁ κλεπτήρ; τοῦ κλεπτῆρος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κλεπτήρ ho kleptḗr	τὼ κλεπτῆρε tṑ kleptêre	οἱ κλεπτῆρες hoi kleptêres
Genitive	τοῦ κλεπτῆρος toû kleptêros	τοῖν κλεπτήροιν toîn kleptḗroin	τῶν κλεπτήρων tôn kleptḗrōn
Dative	τῷ κλεπτῆρῐ tôi kleptêri	τοῖν κλεπτήροιν toîn kleptḗroin	τοῖς κλεπτῆρσῐ / κλεπτῆρσῐν toîs kleptêrsi(n)
Accusative	τὸν κλεπτῆρᾰ tòn kleptêra	τὼ κλεπτῆρε tṑ kleptêre	τοὺς κλεπτῆρᾰς toùs kleptêras
Vocative	κλεπτήρ kleptḗr	κλεπτῆρε kleptêre	κλεπτῆρες kleptêres
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Synonyms

• κλέπτης (kléptēs)
• κλώψ (klṓps)
• λῃστής (lēistḗs)
• φώρ (phṓr)

Further reading

• “κλεπτήρ”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κλεπτήρ in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “κλεπτήρ”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011