κνηκός

Ancient Greek

Etymology

From κνῆκος (knêkos) +‎ -ός (-ós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /knɛː.kós/ → /kniˈkos/ → /kniˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /knɛː.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kne̝ˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /kniˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kniˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kniˈkos/

Adjective

κνηκός • (knēkós) m (feminine κνηκή, neuter κνηκόν); first/second declension

1. pale yellow, tawny, yellow-brown

Inflection

First and second declension of κνηκός; κνηκή; κνηκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		κνηκός knēkós	κνηκή knēkḗ	κνηκόν knēkón		κνηκώ knēkṓ	κνηκᾱ́ knēkā́	κνηκώ knēkṓ		κνηκοί knēkoí	κνηκαί knēkaí	κνηκᾰ́ knēká
Genitive		κνηκοῦ knēkoû	κνηκῆς knēkês	κνηκοῦ knēkoû		κνηκοῖν knēkoîn	κνηκαῖν knēkaîn	κνηκοῖν knēkoîn		κνηκῶν knēkôn	κνηκῶν knēkôn	κνηκῶν knēkôn
Dative		κνηκῷ knēkôi	κνηκῇ knēkêi	κνηκῷ knēkôi		κνηκοῖν knēkoîn	κνηκαῖν knēkaîn	κνηκοῖν knēkoîn		κνηκοῖς knēkoîs	κνηκαῖς knēkaîs	κνηκοῖς knēkoîs
Accusative		κνηκόν knēkón	κνηκήν knēkḗn	κνηκόν knēkón		κνηκώ knēkṓ	κνηκᾱ́ knēkā́	κνηκώ knēkṓ		κνηκούς knēkoús	κνηκᾱ́ς knēkā́s	κνηκᾰ́ knēká
Vocative		κνηκέ knēké	κνηκή knēkḗ	κνηκόν knēkón		κνηκώ knēkṓ	κνηκᾱ́ knēkā́	κνηκώ knēkṓ		κνηκοί knēkoí	κνηκαί knēkaí	κνηκᾰ́ knēká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		κνηκῶς knēkôs				κνηκότερος knēkóteros				κνηκότᾰτος knēkótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “κνηκός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κνηκός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette