μυροβλύτης

Ancient Greek

From μύρον (múron) +‎ βλύζω (blúzō) +‎ -της (-tēs).

μυροβλύτης • (muroblútēs) m (genitive μυροβλύτου); first declension (Koine)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μυροβλύτης ho muroblútēs	τὼ μυροβλύτᾱ tṑ muroblútā	οἱ μυροβλύται hoi muroblútai
Genitive	τοῦ μυροβλύτου toû muroblútou	τοῖν μυροβλύταιν toîn muroblútain	τῶν μυροβλυτῶν tôn muroblutôn
Dative	τῷ μυροβλύτῃ tôi muroblútēi	τοῖν μυροβλύταιν toîn muroblútain	τοῖς μυροβλύταις toîs muroblútais
Accusative	τὸν μυροβλύτην tòn muroblútēn	τὼ μυροβλύτᾱ tṑ muroblútā	τοὺς μυροβλύτᾱς toùs muroblútās
Vocative	μυροβλύτᾰ muroblúta	μυροβλύτᾱ muroblútā	μυροβλύται muroblútai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Inherited from Koine Greek μυροβλύτης (muroblútēs) (Late Koine & Medieval), from the ancient μῠ́ροPν) (múroPn)) + βλύ(ζω) (blú(zō)) + -της (-tis). The epithet for saint Demetrius, since the 11th century.^[1]^[2]

μυροβλύτης • (myrovlýtis) m (plural μυροβλύτες, feminine μυροβλύτισσα) (usually in the singular)

myroblyte
άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης ― ágios Dimítrios o Myrovlýtis ― saint Demetrius the Myroblyte

Declension of μυροβλύτης

	singular	plural
nominative	μυροβλύτης •	μυροβλύτες •
genitive	μυροβλύτη •	μυροβλυτών •
accusative	μυροβλύτη •	μυροβλύτες •
vocative	μυροβλύτη •	μυροβλύτες •
Usually in the singular. Formal genitive singular for the saint, Μυροβλύτου (Muroblútou).

^ μυροβλύτης - Babiniotis, Georgios (2010) Ετυμολογικό λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας Etymologikó lexikó tis néas ellinikís glóssas [Etymological Dictionary of Modern Greek language] (in Greek), Athens: Lexicology Centre
^ μυροβλύτης, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language