παράκλητος

See also: Παράκλητος

Ancient Greek

Etymology

From παρα- (para-, “beside”) +‎ κλητός (klētós, “called, invited [one]”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rá.klɛː.tos/ → /paˈra.kli.tos/ → /paˈra.kli.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rá.klɛː.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈra.kle̝.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈra.kli.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈra.kli.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈra.kli.tos/

Adjective

παράκλητος • (paráklētos) m or f (neuter παράκλητον); second declension

1. Called to aid, helping
2. (substantive) legal assistant, advocate
3. (substantive) One of who speaks on behalf: mediator, intercessor
4. (substantive) comforter, helper

Inflection

Second declension of παράκλητος; παράκλητον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		παράκλητος paráklētos	παράκλητον paráklēton		παρακλήτω paraklḗtō	παρακλήτω paraklḗtō		παράκλητοι paráklētoi	παράκλητᾰ paráklēta
Genitive		παρακλήτου paraklḗtou	παρακλήτου paraklḗtou		παρακλήτοιν paraklḗtoin	παρακλήτοιν paraklḗtoin		παρακλήτων paraklḗtōn	παρακλήτων paraklḗtōn
Dative		παρακλήτῳ paraklḗtōi	παρακλήτῳ paraklḗtōi		παρακλήτοιν paraklḗtoin	παρακλήτοιν paraklḗtoin		παρακλήτοις paraklḗtois	παρακλήτοις paraklḗtois
Accusative		παράκλητον paráklēton	παράκλητον paráklēton		παρακλήτω paraklḗtō	παρακλήτω paraklḗtō		παρακλήτους paraklḗtous	παράκλητᾰ paráklēta
Vocative		παράκλητε paráklēte	παράκλητον paráklēton		παρακλήτω paraklḗtō	παρακλήτω paraklḗtō		παράκλητοι paráklētoi	παράκλητᾰ paráklēta
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		παρακλήτως paraklḗtōs			παρακλητότερος paraklētóteros			παρακλητότᾰτος paraklētótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Coptic: ⲡⲁⲣⲁⲕⲗⲏⲧⲟⲥ (paraklētos)
• → Gothic: 𐍀𐌰𐍂𐌰𐌺𐌻𐌴𐍄𐌿𐍃 (paraklētus) (from its substantivized use referring to the Holy Ghost)
• Greek: παράκλητος (paráklitos)
• → Hebrew: פְּרַקְלִיט (p'raklít)
• → Latin: paraclētus
  • Old French: paraclit
    • → English: paraclete
    • French: paraclet
  • Polish: Paraklet

Further reading

• “παράκλητος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παράκλητος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• παράκλητος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• G3875 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • advocate idem, page 15.
  • lawyer idem, page 480.
  • pleader idem, page 619.

Greek

Etymology

From Ancient Greek παράκλητος.

Noun

παράκλητος • (paráklitos) m (plural παράκλητοι)

1. comforter (one who comforts)
2. (with capital, Christianity) Holy Spirit, Paraclete

Declension

declension of παράκλητος

case     \     number	singular	plural
nominative	παράκλητος •	παράκλητοι •
genitive	παρακλήτου •	παρακλήτων •
accusative	παράκλητο •	παρακλήτους •
vocative	παράκλητε •	παράκλητοι •