παρακείμενε

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.ne/ → /pa.raˈci.me.ne/ → /pa.raˈci.me.ne/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.ne/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈki.me.ne/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.ne/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.ne/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈci.me.ne/

Noun

πᾰρᾰκείμενε • (parakeímene) m

1. vocative singular of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Participle

πᾰρᾰκείμενε • (parakeímene)

1. vocative singular masculine of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /paraˈcimene/
• Hyphenation: πα‧ρα‧κεί‧με‧νε

Noun

παρακείμενε • (parakeímene) m

1. Vocative singular form of παρακείμενος (parakeímenos).

Participle

παρακείμενε • (parakeímene)

1. Vocative masculine singular form of παρακείμενος (parakeímenos).