προφητικός

Ancient Greek

Etymology

From προφήτης (prophḗtēs, “prophet”) +‎ -ῐκός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.pʰɛː.ti.kós/ → /pro.ɸi.tiˈkos/ → /pro.fi.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.pʰɛː.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pro.pʰe̝.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pro.ɸi.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pro.fi.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pro.fi.tiˈkos/

Adjective

προφητῐκός • (prophētikós) m (feminine προφητῐκή, neuter προφητῐκόν); first/second declension

1. oracular, prophetic

Inflection

First and second declension of προφητῐκός; προφητῐκή; προφητῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		προφητῐκός prophētikós	προφητῐκή prophētikḗ	προφητῐκόν prophētikón		προφητῐκώ prophētikṓ	προφητῐκᾱ́ prophētikā́	προφητῐκώ prophētikṓ		προφητῐκοί prophētikoí	προφητῐκαί prophētikaí	προφητῐκᾰ́ prophētiká
Genitive		προφητῐκοῦ prophētikoû	προφητῐκῆς prophētikês	προφητῐκοῦ prophētikoû		προφητῐκοῖν prophētikoîn	προφητῐκαῖν prophētikaîn	προφητῐκοῖν prophētikoîn		προφητῐκῶν prophētikôn	προφητῐκῶν prophētikôn	προφητῐκῶν prophētikôn
Dative		προφητῐκῷ prophētikôi	προφητῐκῇ prophētikêi	προφητῐκῷ prophētikôi		προφητῐκοῖν prophētikoîn	προφητῐκαῖν prophētikaîn	προφητῐκοῖν prophētikoîn		προφητῐκοῖς prophētikoîs	προφητῐκαῖς prophētikaîs	προφητῐκοῖς prophētikoîs
Accusative		προφητῐκόν prophētikón	προφητῐκήν prophētikḗn	προφητῐκόν prophētikón		προφητῐκώ prophētikṓ	προφητῐκᾱ́ prophētikā́	προφητῐκώ prophētikṓ		προφητῐκούς prophētikoús	προφητῐκᾱ́ς prophētikā́s	προφητῐκᾰ́ prophētiká
Vocative		προφητῐκέ prophētiké	προφητῐκή prophētikḗ	προφητῐκόν prophētikón		προφητῐκώ prophētikṓ	προφητῐκᾱ́ prophētikā́	προφητῐκώ prophētikṓ		προφητῐκοί prophētikoí	προφητῐκαί prophētikaí	προφητῐκᾰ́ prophētiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		προφητῐκῶς prophētikôs				προφητῐκώτερος prophētikṓteros				προφητῐκώτᾰτος prophētikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: prophēticus

Further reading

• “προφητικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “προφητικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• προφητικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

From Ancient Greek προφητικός (prophētikós).

Adjective

προφητικός • (profitikós) m (feminine προφητική, neuter προφητικό)

1. prophetic

Declension

Declension of προφητικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	προφητικός •	προφητική •	προφητικό •	προφητικοί •	προφητικές •	προφητικά •
genitive	προφητικού •	προφητικής •	προφητικού •	προφητικών •	προφητικών •	προφητικών •
accusative	προφητικό •	προφητική •	προφητικό •	προφητικούς •	προφητικές •	προφητικά •
vocative	προφητικέ •	προφητική •	προφητικό •	προφητικοί •	προφητικές •	προφητικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο προφητικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο προφητικός, etc.)

Related terms

• see: προφήτης m (profítis, “prophet”)