πρωτότοκος

See also: πρωτοτόκος

Ancient Greek

Etymology

πρῶτος (prôtos, “first”) +‎ τίκτω (tíktō, “to beget”) +‎ -ος (-os), with a passive meaning. Compare the paroxytonic form πρωτοτόκος (prōtotókos), with an active meaning.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /prɔː.tó.to.kos/ → /proˈto.to.kos/ → /proˈto.to.kos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /prɔː.tó.to.kos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈto.to.kos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈto.to.kos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈto.to.kos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈto.to.kos/

Adjective

πρωτότοκος • (prōtótokos) m or f (neuter πρωτότοκον); second declension

1. first-born
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Genesis 22.21
   • 50 CE – 100 CE, The Gospel of Luke 2:7
   • 300 BCE – 200 BCE, 2 Samuel 19.43
   • New Testament, Epistle to the Colossians 1:15
   • Palatine Anthology 9.213

Declension

Second declension of πρωτότοκος; πρωτότοκον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πρωτότοκος prōtótokos	πρωτότοκον prōtótokon		πρωτοτόκω prōtotókō	πρωτοτόκω prōtotókō		πρωτότοκοι prōtótokoi	πρωτότοκᾰ prōtótoka
Genitive		πρωτοτόκου prōtotókou	πρωτοτόκου prōtotókou		πρωτοτόκοιν prōtotókoin	πρωτοτόκοιν prōtotókoin		πρωτοτόκων prōtotókōn	πρωτοτόκων prōtotókōn
Dative		πρωτοτόκῳ prōtotókōi	πρωτοτόκῳ prōtotókōi		πρωτοτόκοιν prōtotókoin	πρωτοτόκοιν prōtotókoin		πρωτοτόκοις prōtotókois	πρωτοτόκοις prōtotókois
Accusative		πρωτότοκον prōtótokon	πρωτότοκον prōtótokon		πρωτοτόκω prōtotókō	πρωτοτόκω prōtotókō		πρωτοτόκους prōtotókous	πρωτότοκᾰ prōtótoka
Vocative		πρωτότοκε prōtótoke	πρωτότοκον prōtótokon		πρωτοτόκω prōtotókō	πρωτοτόκω prōtotókō		πρωτότοκοι prōtótokoi	πρωτότοκᾰ prōtótoka
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		—			—			πρωτοτοκώτᾰτος prōtotokṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Greek: πρωτότοκος (protótokos) (learned)

Further reading

• “πρωτότοκος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πρωτότοκος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• πρωτότοκος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• G4416 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek πρωτότοκος (prōtótokos).

Pronunciation

• IPA^(key): /pɾoˈto.to.kos/
• Hyphenation: πρω‧τό‧το‧κος

Adjective

πρωτότοκος • (protótokos) m (feminine πρωτότοκη, neuter πρωτότοκο)

1. firstborn
2. (nominalized) firstborn (child)

Declension

Declension of πρωτότοκος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	πρωτότοκος •	πρωτότοκη •	πρωτότοκο •	πρωτότοκοι •	πρωτότοκες •	πρωτότοκα •
genitive	πρωτότοκου •	πρωτότοκης •	πρωτότοκου •	πρωτότοκων •	πρωτότοκων •	πρωτότοκων •
accusative	πρωτότοκο •	πρωτότοκη •	πρωτότοκο •	πρωτότοκους •	πρωτότοκες •	πρωτότοκα •
vocative	πρωτότοκε •	πρωτότοκη •	πρωτότοκο •	πρωτότοκοι •	πρωτότοκες •	πρωτότοκα •

Coordinate terms

• δευτερότοκος (defterótokos)
• τριτότοκος (tritótokos)

 

Related terms

• πρωτοτόκια n pl (prototókia)
• πρωτοτόκος (prototókos)