See also: زن and ژن

Arabic

edit

Etymology 1

edit
Root
ر ن ن (r n n)
1 term

Verb

edit

رَنَّ (ranna) I (non-past يَرِنُّ (yarinnu), verbal noun رَنِين (ranīn) or رَنَّة (ranna))

  1. to sound, to resound
  2. to ring
    رَنَّ الْهَاتِفُ.
    ranna l-hātifu.
    The phone rang.
Conjugation
edit

Etymology 2

edit

Verb

edit

رن (form I)

  1. رِنَّ (rinna) /rin.na/: inflection of رَانَ (rāna):
    1. third-person feminine plural past active/passive
    2. second-person feminine plural imperative
  2. رِنْ (rin) /rin/: second-person masculine singular imperative of رَانَ (rāna)

South Levantine Arabic

edit
Root
ر ن ن
1 term

Etymology

edit

From Arabic رَنَّ (ranna).

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /ran/, [ran]
  • Audio (al-Lidd):(file)

Verb

edit

رنّ (rann) I (present برنّ (birinn))

  1. to ring
  2. to call (someone)

Conjugation

edit
    Conjugation of رنّ (rann)
singular plural
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
past m رنّيت (rannēt) رنّيت (rannēt) رنّ (rann) رنّينا (rannēna) رنّيتو (rannētu) رنّو (rannu)
f رنّيتي (rannēti) رنّت (rannat)
present m برنّ (barinn) بترنّ (bitrinn) برنّ (birinn) منرنّ (minrinn) بترنّو (bitrinnu) برنّو (birinnu)
f بترنّي (bitrinni) بترنّ (bitrinn)
subjunctive m ارنّ (arinn) ترنّ (trinn) يرنّ (yrinn) نرنّ (nrinn) ترنّو (trinnu) يرنّو (yrinnu)
f ترنّي (trinni) ترنّ (trinn)
imperative m رنّ (rinn) رنّو (rinnu)
f رنّي (rinni)