Wiktionary

ἀπογίγνομαι

Ancient Greek

edit

Alternative forms

edit

Etymology

edit

From ἀπο- (apo-) +‎ γίγνομαι (gígnomai).

Pronunciation

edit
 

Verb

edit

ἀπογίγνομαι • (apogígnomai)

  1. to be away from, have no part in [+genitive]
  2. to be taken away
    Antonym: προσγίγνομαι (prosgígnomai)
  3. to be away, absent
  4. to depart from, die out of
  5. to be dead
  6. to be lost

Inflection

edit
   Present: ἀπογίγνομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἀπογίγνομαι ἀπογίγνῃ,
ἀπογίγνει 		ἀπογίγνεται ἀπογίγνεσθον ἀπογίγνεσθον ἀπογιγνόμεθᾰ ἀπογίγνεσθε ἀπογίγνονται
subjunctive ἀπογίγνωμαι ἀπογίγνῃ ἀπογίγνηται ἀπογίγνησθον ἀπογίγνησθον ἀπογιγνώμεθᾰ ἀπογίγνησθε ἀπογίγνωνται
optative ἀπογιγνοίμην ἀπογίγνοιο ἀπογίγνοιτο ἀπογίγνοισθον ἀπογιγνοίσθην ἀπογιγνοίμεθᾰ ἀπογίγνοισθε ἀπογίγνοιντο
imperative   ἀπογίγνου ἀπογιγνέσθω ἀπογίγνεσθον ἀπογιγνέσθων   ἀπογίγνεσθε ἀπογιγνέσθων
middle/passive
infinitive ἀπογίγνεσθαι
participle m ἀπογιγνόμενος
f ἀπογιγνομένη
n ἀπογιγνόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἀπεγιγνόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἀπεγιγνόμην ἀπεγίγνου ἀπεγίγνετο ἀπεγίγνεσθον ἀπεγιγνέσθην ἀπεγιγνόμεθᾰ ἀπεγίγνεσθε ἀπεγίγνοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀπογενήσομαι, ἀπογενηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀπογενήσομαι ἀπογενήσῃ,
ἀπογενήσει 		ἀπογενήσεται ἀπογενήσεσθον ἀπογενήσεσθον ἀπογενησόμεθᾰ ἀπογενήσεσθε ἀπογενήσονται
optative ἀπογενησοίμην ἀπογενήσοιο ἀπογενήσοιτο ἀπογενήσοισθον ἀπογενησοίσθην ἀπογενησοίμεθᾰ ἀπογενήσοισθε ἀπογενήσοιντο
passive indicative ἀπογενηθήσομαι ἀπογενηθήσῃ ἀπογενηθήσεται ἀπογενηθήσεσθον ἀπογενηθήσεσθον ἀπογενηθησόμεθᾰ ἀπογενηθήσεσθε ἀπογενηθήσονται
optative ἀπογενηθησοίμην ἀπογενηθήσοιο ἀπογενηθήσοιτο ἀπογενηθήσοισθον ἀπογενηθησοίσθην ἀπογενηθησοίμεθᾰ ἀπογενηθήσοισθε ἀπογενηθήσοιντο
middle passive
infinitive ἀπογενήσεσθαι ἀπογενηθήσεσθαι
participle m ἀπογενησόμενος ἀπογενηθησόμενος
f ἀπογενησομένη ἀπογενηθησομένη
n ἀπογενησόμενον ἀπογενηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀπεγενόμην, ἀπεγενήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀπεγενόμην ἀπεγένου ἀπεγένετο ἀπεγένεσθον ἀπεγενέσθην ἀπεγενόμεθᾰ ἀπεγένεσθε ἀπεγένοντο
subjunctive ἀπογένωμαι ἀπογένῃ ἀπογένηται ἀπογένησθον ἀπογένησθον ἀπογενώμεθᾰ ἀπογένησθε ἀπογένωνται
optative ἀπογενοίμην ἀπογένοιο ἀπογένοιτο ἀπογένοισθον ἀπογενοίσθην ἀπογενοίμεθᾰ ἀπογένοισθε ἀπογένοιντο
imperative   ἀπογενοῦ ἀπογενέσθω ἀπογένεσθον ἀπογενέσθων   ἀπογένεσθε ἀπογενέσθων
passive indicative ἀπεγενήθην ἀπεγενήθης ἀπεγενήθη ἀπεγενήθητον ἀπεγενηθήτην ἀπεγενήθημεν ἀπεγενήθητε ἀπεγενήθησᾰν
subjunctive ἀπογενηθῶ ἀπογενηθῇς ἀπογενηθῇ ἀπογενηθῆτον ἀπογενηθῆτον ἀπογενηθῶμεν ἀπογενηθῆτε ἀπογενηθῶσῐ(ν)
optative ἀπογενηθείην ἀπογενηθείης ἀπογενηθείη ἀπογενηθεῖτον,
ἀπογενηθείητον 		ἀπογενηθείτην,
ἀπογενηθειήτην 		ἀπογενηθεῖμεν,
ἀπογενηθείημεν 		ἀπογενηθεῖτε,
ἀπογενηθείητε 		ἀπογενηθεῖεν,
ἀπογενηθείησᾰν
imperative   ἀπογενήθητῐ ἀπογενηθήτω ἀπογενήθητον ἀπογενηθήτων   ἀπογενήθητε ἀπογενηθέντων
middle passive
infinitive ἀπογενέσθαι ἀπογενηθῆναι
participle m ἀπογενόμενος ἀπογενηθείς
f ἀπογενομένη ἀπογενηθεῖσᾰ
n ἀπογενόμενον ἀπογενηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἀπογέγονᾰ, ἀπογεγένημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπογέγονᾰ ἀπογέγονᾰς ἀπογέγονε(ν) ἀπογεγόνᾰτον ἀπογεγόνᾰτον ἀπογεγόνᾰμεν ἀπογεγόνᾰτε ἀπογεγόνᾱσῐ(ν)
subjunctive ἀπογεγόνω ἀπογεγόνῃς ἀπογεγόνῃ ἀπογεγόνητον ἀπογεγόνητον ἀπογεγόνωμεν ἀπογεγόνητε ἀπογεγόνωσῐ(ν)
optative ἀπογεγόνοιμῐ,
ἀπογεγονοίην 		ἀπογεγόνοις,
ἀπογεγονοίης 		ἀπογεγόνοι,
ἀπογεγονοίη 		ἀπογεγόνοιτον ἀπογεγονοίτην ἀπογεγόνοιμεν ἀπογεγόνοιτε ἀπογεγόνοιεν
imperative   ἀπογέγονε ἀπογεγονέτω ἀπογεγόνετον ἀπογεγονέτων   ἀπογεγόνετε ἀπογεγονόντων
middle/
passive 		indicative ἀπογεγένημαι ἀπογεγένησαι ἀπογεγένηται ἀπογεγένησθον ἀπογεγένησθον ἀπογεγενήμεθᾰ ἀπογεγένησθε ἀπογεγένηνται
subjunctive ἀπογεγενημένος ὦ ἀπογεγενημένος ᾖς ἀπογεγενημένος ᾖ ἀπογεγενημένω ἦτον ἀπογεγενημένω ἦτον ἀπογεγενημένοι ὦμεν ἀπογεγενημένοι ἦτε ἀπογεγενημένοι ὦσῐ(ν)
optative ἀπογεγενημένος εἴην ἀπογεγενημένος εἴης ἀπογεγενημένος εἴη ἀπογεγενημένω εἴητον/εἶτον ἀπογεγενημένω εἰήτην/εἴτην ἀπογεγενημένοι εἴημεν/εἶμεν ἀπογεγενημένοι εἴητε/εἶτε ἀπογεγενημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἀπογεγένησο ἀπογεγενήσθω ἀπογεγένησθον ἀπογεγενήσθων   ἀπογεγένησθε ἀπογεγενήσθων
active middle/passive
infinitive ἀπογεγονέναι ἀπογεγενῆσθαι
participle m ἀπογεγονώς ἀπογεγενημένος
f ἀπογεγονυῖᾰ ἀπογεγενημένη
n ἀπογεγονός ἀπογεγενημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἀπεγεγόνειν, ἀπεγεγενήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπεγεγόνειν,
ἀπεγεγόνη 		ἀπεγεγόνεις,
ἀπεγεγόνης 		ἀπεγεγόνει(ν) ἀπεγεγόνετον ἀπεγεγονέτην ἀπεγεγόνεμεν ἀπεγεγόνετε ἀπεγεγόνεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἀπεγεγενήμην ἀπεγεγένησο ἀπεγεγένητο ἀπεγεγένησθον ἀπεγεγενήσθην ἀπεγεγενήμεθᾰ ἀπεγεγένησθε ἀπεγεγένηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

edit
  • Greek: απογίνομαι (apogínomai)

Further reading

edit
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=ἀπογίγνομαι&oldid=69888463"