ἱερόγλυφος

Ancient Greek

Etymology

From ἱερός (hierós, “sacred, holy”) +‎ γλυφή (gluphḗ, “carved work”), a calque of Egyptian mdw-nṯr (“the god’s word”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hi.e.ró.ɡly.pʰos/ → /i.eˈro.ɣly.ɸos/ → /i.eˈro.ɣli.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hi.e.ró.ɡly.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.eˈro.ɡly.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.eˈro.ɣly.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.eˈro.ɣly.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.eˈro.ɣli.fos/

Noun

ἱερόγλῠφος • (hierógluphos) m (genitive ἱερογλῠ́φου); second declension

1. carver of hieroglyphics

Inflection

Second declension of ὁ ἱερόγλῠφος; τοῦ ἱερογλῠ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱερόγλῠφος ho hierógluphos	τὼ ἱερογλῠ́φω tṑ hieroglúphō	οἱ ἱερόγλῠφοι hoi hierógluphoi
Genitive	τοῦ ἱερογλῠ́φου toû hieroglúphou	τοῖν ἱερογλῠ́φοιν toîn hieroglúphoin	τῶν ἱερογλῠ́φων tôn hieroglúphōn
Dative	τῷ ἱερογλῠ́φῳ tôi hieroglúphōi	τοῖν ἱερογλῠ́φοιν toîn hieroglúphoin	τοῖς ἱερογλῠ́φοις toîs hieroglúphois
Accusative	τὸν ἱερόγλῠφον tòn hierógluphon	τὼ ἱερογλῠ́φω tṑ hieroglúphō	τοὺς ἱερογλῠ́φους toùs hieroglúphous
Vocative	ἱερόγλῠφε hierógluphe	ἱερογλῠ́φω hieroglúphō	ἱερόγλῠφοι hierógluphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἱερογλῠφέω (hierogluphéō)
• ἱερογλῠφῐκός (hierogluphikós)
• ἱερογλῠφῐστί (hierogluphistí)

 

Further reading

• “ἱερόγλυφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱερόγλυφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette