afknauwen
Dutch edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Verb edit
afknauwen
- (transitive) to gnaw off
Inflection edit
Inflection of afknauwen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | afknauwen | |||
past singular | knauwde af | |||
past participle | afgeknauwd | |||
infinitive | afknauwen | |||
gerund | afknauwen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | knauw af | knauwde af | afknauw | afknauwde |
2nd person sing. (jij) | knauwt af | knauwde af | afknauwt | afknauwde |
2nd person sing. (u) | knauwt af | knauwde af | afknauwt | afknauwde |
2nd person sing. (gij) | knauwt af | knauwde af | afknauwt | afknauwde |
3rd person singular | knauwt af | knauwde af | afknauwt | afknauwde |
plural | knauwen af | knauwden af | afknauwen | afknauwden |
subjunctive sing.1 | knauwe af | knauwde af | afknauwe | afknauwde |
subjunctive plur.1 | knauwen af | knauwden af | afknauwen | afknauwden |
imperative sing. | knauw af | |||
imperative plur.1 | knauwt af | |||
participles | afknauwend | afgeknauwd | ||
1) Archaic. |