bedreigen

Dutch

Etymology

From be- +‎ dreigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈdrɛi̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧drei‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

bedreigen

1. (transitive) to threaten (to pose a risk to)
2. (transitive) to threaten (to express a threat to)

Conjugation

Conjugation of bedreigen (weak, prefixed)
infinitive	bedreigen
past singular	bedreigde
past participle	bedreigd
infinitive	bedreigen
gerund	bedreigen n
	present tense	past tense
1st person singular	bedreig	bedreigde
2nd person sing. (jij)	bedreigt, bedreig2	bedreigde
2nd person sing. (u)	bedreigt	bedreigde
2nd person sing. (gij)	bedreigt	bedreigde
3rd person singular	bedreigt	bedreigde
plural	bedreigen	bedreigden
subjunctive sing.1	bedreige	bedreigde
subjunctive plur.1	bedreigen	bedreigden
imperative sing.	bedreig
imperative plur.1	bedreigt
participles	bedreigend	bedreigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• dreigen

Derived terms

• bedreiger
• bedreiging

Descendants

• Afrikaans: bedreig

Anagrams

• bedriegen