destructief
Dutch edit
Etymology edit
Borrowed from French destructif, from Latin dēstrūctīvus.
Pronunciation edit
Adjective edit
destructief (comparative destructiever, superlative destructiefst)
Inflection edit
| Inflection of destructief | ||||
|---|---|---|---|---|
| uninflected | destructief | |||
| inflected | destructieve | |||
| comparative | destructiever | |||
| positive | comparative | superlative | ||
| predicative/adverbial | destructief | destructiever | het destructiefst het destructiefste | |
| indefinite | m./f. sing. | destructieve | destructievere | destructiefste |
| n. sing. | destructief | destructiever | destructiefste | |
| plural | destructieve | destructievere | destructiefste | |
| definite | destructieve | destructievere | destructiefste | |
| partitive | destructiefs | destructievers | — | |