Latin

edit

Etymology

edit

From *dīlūcidō +‎ -tiō (-tion, noun suffix), the former from dīlūcidus (clear, distinct) +‎ (verb suffix).

Pronunciation

edit

Noun

edit

dīlūcidātiō f (genitive dīlūcidātiōnis); third declension (Late Latin)

  1. illustration, explanation; clearness, distinctness
    • c. 540 CE, Cassiodorus, Complexiones 1 Cor.6:
      [] in judicio Dei cuncta sint posita, ubi actus omnium manifesta dilucidatione cognoscitur.

Inflection

edit

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dīlūcidātiō dīlūcidātiōnēs
Genitive dīlūcidātiōnis dīlūcidātiōnum
Dative dīlūcidātiōnī dīlūcidātiōnibus
Accusative dīlūcidātiōnem dīlūcidātiōnēs
Ablative dīlūcidātiōne dīlūcidātiōnibus
Vocative dīlūcidātiō dīlūcidātiōnēs
edit

References

edit