Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of disicere (to scatter, to disperse)

Participle

edit

disiectus (feminine disiecta, neuter disiectum); first/second-declension participle

  1. (having been) dispersed; scattered; strewn; torn, driven or thrown apart; broken up
  2. military: having dispersed, scattered, or routed the opposition
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 1.128–129:
      Disiectam Aenēae, tōtō videt aequore classem,
      flūctibus oppressōs Trōas caelīque ruīnā.
      [Neptune] sees Aeneas’ fleet scattered ’cross the sea, Trojans overwhelmed by waves and the ruin of heaven.

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative disiectus disiecta disiectum disiectī disiectae disiecta
Genitive disiectī disiectae disiectī disiectōrum disiectārum disiectōrum
Dative disiectō disiectō disiectīs
Accusative disiectum disiectam disiectum disiectōs disiectās disiecta
Ablative disiectō disiectā disiectō disiectīs
Vocative disiecte disiecta disiectum disiectī disiectae disiecta

References

edit
  • disiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers