dootmaken

Low German

Etymology

From doot +‎ maken.

Verb

dootmaken (third-person singular simple present maakt doot, past tense möök doot or maak doot, past participle dootmaakt, auxiliary verb hebben)

1. to kill

Conjugation

Conjugation of dootmaken (irregular past forms)

infinitive	dootmaken
	main clause		subordinate clause
indicative	present	preterite	present	preterite
1st person singular	maak doot	möök doot	dootmaak	dootmöök
2nd person singular	maakst doot	möökst doot	dootmaakst	dootmöökst
3rd person singular	maakt doot	möök doot	dootmaakt	dootmöök
plural	maakt doot	möken doot	dootmaakt	dootmöken
imperative	present	—	—	—
singular	maak doot
plural	maakt doot
participle	present	past	—	—
	dootmaken	dootmaakt

Conjugation of dootmaken (regular past forms)

infinitive	dootmaken
	main clause		subordinate clause
indicative	present	preterite	present	preterite
1st person singular	maak doot	maak doot	dootmaak	dootmaak
2nd person singular	maakst doot	maakst doot	dootmaakst	dootmaakst
3rd person singular	maakt doot	maak doot	dootmaakt	dootmaak
plural	maakt doot	maken doot	dootmaakt	dootmaken
imperative	present	—	—	—
singular	maak doot
plural	maakt doot
participle	present	past	—	—
	dootmaken	dootmaakt

Synonyms

• doothauen