exprobratio
Latin edit
Etymology edit
From exprōbrō (“reproach, upbraid, reprove”) + -tiō, from ex- + probrum (“disgrace, shame”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /ek.sproːˈbraː.ti.oː/, [ɛks̠proːˈbräːt̪ioː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ek.sproˈbrat.t͡si.o/, [eksproˈbrät̪ː͡s̪io]
Noun edit
exprōbrātiō f (genitive exprōbrātiōnis); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | exprōbrātiō | exprōbrātiōnēs |
Genitive | exprōbrātiōnis | exprōbrātiōnum |
Dative | exprōbrātiōnī | exprōbrātiōnibus |
Accusative | exprōbrātiōnem | exprōbrātiōnēs |
Ablative | exprōbrātiōne | exprōbrātiōnibus |
Vocative | exprōbrātiō | exprōbrātiōnēs |
References edit
- “exprobratio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- exprobratio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.