fricatief

Dutch

Etymology

From Latin fricatus, past participle of fricare (“to rub”) +‎ -ief.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -if
• IPA^(key): /ˌfrikaːˈtif/
• Hyphenation: fri‧ca‧tief

Adjective

fricatief (not comparable)

1. fricative

Inflection

Declension of fricatief
uninflected	fricatief
inflected	fricatieve
comparative	—
		positive
predicative/adverbial		fricatief
indefinite	m./f. sing.	fricatieve
	n. sing.	fricatief
	plural	fricatieve
definite		fricatieve
partitive		fricatiefs

Noun

fricatief m (plural fricatieven, diminutive fricatiefje n)

1. (linguistics) A fricative consonant

Synonyms

• wrijfklank