fricatief
Dutch edit
Etymology edit
From Latin fricatus, past participle of fricare (“to rub”) + -ief.
Pronunciation edit
Adjective edit
fricatief (not comparable)
Inflection edit
Inflection of fricatief | ||||
---|---|---|---|---|
uninflected | fricatief | |||
inflected | fricatieve | |||
comparative | — | |||
positive | ||||
predicative/adverbial | fricatief | |||
indefinite | m./f. sing. | fricatieve | ||
n. sing. | fricatief | |||
plural | fricatieve | |||
definite | fricatieve | |||
partitive | fricatiefs |
Noun edit
fricatief m (plural fricatieven, diminutive fricatiefje n)