kronkelen
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch cronkelen, from Proto-Germanic *krunkōną.
Pronunciation edit
Verb edit
kronkelen
- (intransitive) to twist, to squirm
Inflection edit
Inflection of kronkelen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | kronkelen | |||
past singular | kronkelde | |||
past participle | gekronkeld | |||
infinitive | kronkelen | |||
gerund | kronkelen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | kronkel | kronkelde | ||
2nd person sing. (jij) | kronkelt | kronkelde | ||
2nd person sing. (u) | kronkelt | kronkelde | ||
2nd person sing. (gij) | kronkelt | kronkelde | ||
3rd person singular | kronkelt | kronkelde | ||
plural | kronkelen | kronkelden | ||
subjunctive sing.1 | kronkele | kronkelde | ||
subjunctive plur.1 | kronkelen | kronkelden | ||
imperative sing. | kronkel | |||
imperative plur.1 | kronkelt | |||
participles | kronkelend | gekronkeld | ||
1) Archaic. |
Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit
- Afrikaans: kronkel