kwijnen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch quinen, from Old Dutch quīnan, from Proto-Germanic *kwīnaną (Proto-West Germanic *kwīnan).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯nən

Verb

kwijnen

1. to wither

Conjugation

Conjugation of kwijnen (weak)
infinitive	kwijnen
past singular	kwijnde
past participle	gekwijnd
infinitive	kwijnen
gerund	kwijnen n
	present tense	past tense
1st person singular	kwijn	kwijnde
2nd person sing. (jij)	kwijnt, kwijn2	kwijnde
2nd person sing. (u)	kwijnt	kwijnde
2nd person sing. (gij)	kwijnt	kwijnde
3rd person singular	kwijnt	kwijnde
plural	kwijnen	kwijnden
subjunctive sing.1	kwijne	kwijnde
subjunctive plur.1	kwijnen	kwijnden
imperative sing.	kwijn
imperative plur.1	kwijnt
participles	kwijnend	gekwijnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• wegkwijnen

Descendants

• Afrikaans: kwyn
• → Saramaccan: kwien