liggja

See also: líggja

Faroese

Etymology

From Old Norse liggja, from Proto-Germanic *ligjaną, from Proto-Indo-European *legʰ-.

Verb

liggja (third person singular past indicative lá, third person plural past indicative lógu, supine ligið)

1. to lie (on a bed etc.)

Conjugation

Conjugation of liggja (irregular)
infinitive	liggja
supine	ligið
participle (a26)1	liggjandi	ligin
	present	past
first singular	liggi	lá
second singular	liggur	lást
third singular	liggur	lá
plural	liggja	lógu
	imperative
singular	ligg!
plural	liggið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse liggja, from Proto-Germanic *ligjaną, from Proto-Indo-European *legʰ-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈlɪcːa/

  Rhymes: -ɪcːa

Verb

liggja (strong verb, third-person singular past indicative lá, third-person plural past indicative lágu, supine legið)

1. to lie (on a bed etc.)
2. to be located, to lie
3. to lead (e.g. of a road)

Conjugation

liggja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að liggja
supine (sagnbót)		legið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		liggjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ligg	við liggjum	present (nútíð)	ég liggi	við liggjum
	þú liggur	þið liggið		þú liggir	þið liggið
	hann, hún, það liggur	þeir, þær, þau liggja		hann, hún, það liggi	þeir, þær, þau liggi
past (þátíð)	ég lá	við lágum	past (þátíð)	ég lægi	við lægjum
	þú lást	þið láguð		þú lægir	þið lægjuð
	hann, hún, það lá	þeir, þær, þau lágu		hann, hún, það lægi	þeir, þær, þau lægju
imperative (boðháttur)	ligg (þú)	liggið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	liggðu	liggiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

leginn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	leginn	legin	legið		legnir	legnar	legin
accusative (þolfall)	leginn	legna	legið		legna	legnar	legin
dative (þágufall)	legnum	leginni	legnu		legnum	legnum	legnum
genitive (eignarfall)	legins	leginnar	legins		leginna	leginna	leginna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	legni	legna	legna		legnu	legnu	legnu
accusative (þolfall)	legna	legnu	legna		legnu	legnu	legnu
dative (þágufall)	legna	legnu	legna		legnu	legnu	legnu
genitive (eignarfall)	legna	legnu	legna		legnu	legnu	legnu

Derived terms

Derived terms

• allir vegir liggja til Rómar
• liggja fyrir (“to lie in bed”)
• liggja í augum uppi (“to be obvious”)
• liggja í kör
• liggja í því (“to be in trouble”)
• liggja vel á (“to be in high spirits”)
• liggja við (“to be at stake”)

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• liggje
• ligga, ligge

Etymology

From Old Norse liggja, from Proto-Germanic *ligjaną, from Proto-Indo-European *legʰ-. Akin to English lie.

Pronunciation

• IPA^(key): /²lɪjːɑ/, /²lɪɟ͡ʝːɑ/, /²lɪʝːɑ/

Verb

liggja (present tense ligg, past tense låg, past participle lege, passive infinitive liggjast, present participle liggjande, imperative ligg)

1. to lie (to be in a horizontal position.)

   Kvifor ligg du her?

   Why are you lying here?

2. to lie (location), be located

   Kvar ligg kjøpesenteret?

   Where is the shopping centre located?

Conjugation

Conjugation of liggja — (strong class 5)

infinitive	liggja, liggje
present participle	liggjande
past participle	legen
supine	lege
indicative	present	past
singular	ligg, ligger2	låg
plural1	liggja	lågo
subjunctive	present	past
	liggje	læge
imperative	present
singular	ligg
plural1	liggje

¹Rare today. ²Unofficial today.

References

• “liggja” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *ligjaną, from Proto-Indo-European *legʰ-. Compare Old English liċġan, Old Saxon liggian, Old Frisian lidzia, Old High German liggen, Gothic 𐌻𐌹𐌲𐌰𐌽 (ligan).

Verb

liggja

1. to lie (on a bed etc.)

Conjugation

Conjugation of liggja — active (strong class 5 j-present)

infinitive	liggja
present participle	liggjandi
past participle	leginn
indicative	present	past
1st-person singular	ligg	lá
2nd-person singular	liggr	látt
3rd-person singular	liggr	lá
1st-person plural	liggjum	lágum
2nd-person plural	liggið	láguð
3rd-person plural	liggja	lágu
subjunctive	present	past
1st-person singular	liggja	læga
2nd-person singular	liggir	lægir
3rd-person singular	liggi	lægi
1st-person plural	liggim	lægim
2nd-person plural	liggið	lægið
3rd-person plural	liggi	lægi
imperative	present
2nd-person singular	ligg
1st-person plural	liggjum
2nd-person plural	liggið

Conjugation of liggja — mediopassive (strong class 5 j-present)

infinitive	liggjask
present participle	liggjandisk
past participle	legizk
indicative	present	past
1st-person singular	liggjumk	lágumk
2nd-person singular	liggsk	lázk
3rd-person singular	liggsk	lásk
1st-person plural	liggjumsk	lágumsk
2nd-person plural	liggizk	láguzk
3rd-person plural	liggjask	lágusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	liggjumk	lægumk
2nd-person singular	liggisk	lægisk
3rd-person singular	liggisk	lægisk
1st-person plural	liggimsk	lægimsk
2nd-person plural	liggizk	lægizk
3rd-person plural	liggisk	lægisk
imperative	present
2nd-person singular	liggsk
1st-person plural	liggjumsk
2nd-person plural	liggizk

Descendants

• Icelandic: liggja
• Faroese: liggja
• Norwegian Nynorsk: liggja
• Elfdalian: ligga
• Old Swedish: liggia
  • Swedish: ligga
• Old Danish: liggæ
  • Danish: ligge
    • Norwegian Bokmål: ligge
  • Scanian: ligga
• Old Gutnish: liggia
  • Gutnish: ligge

References

• “liggja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press