namównik

See also: namownik

Polish

Alternative forms

• namownik (Middle Polish)

Etymology

From namówić +‎ -nik. First attested in 1564.

Pronunciation

• IPA^(key): /naˈmuv.ɲik/
• (Middle Polish) IPA^(key): /nɒˈmɔv.ɲik/
• Rhymes: -uvɲik
• Syllabification: na‧mów‧nik

Noun

namównik m pers

1. (obsolete) convincer, persuader

   Synonyms: namawiacz, namówca

Declension

Declension of namównik

	singular	plural
nominative	namównik	namównicy/namówniki (deprecative)
genitive	namównika	namówników
dative	namównikowi	namównikom
accusative	namównika	namówników
instrumental	namównikiem	namównikami
locative	namówniku	namównikach
vocative	namówniku	namównicy

Related terms

adjective

• namowny

 

adverb

• namownie

 

nouns

• namawiacz
• namowa
• namówca
• namówiny
• namówka

 

verbs

• mówić impf
• namówić pf, namawiać impf

 

Further reading

• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “namównik”, in Słownik języka polskiego‎^[1]
• Aleksander Zdanowicz (1861) “namównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namównik”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 105