ontbeelden

Dutch

Etymology

Inherited from Middle Dutch ontbēelden. Equivalent to ont- +‎ beelden (“to picture, imagine”) or beeld (“image”) +‎ ont- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbeːl.də(n)/
• Hyphenation: ont‧beel‧den
• Rhymes: -eːldən

Verb

ontbeelden

1. (transitive, rare) to make free of (mental) images or representations

Conjugation

Conjugation of ontbeelden (weak, prefixed)
infinitive	ontbeelden
past singular	ontbeeldde
past participle	ontbeeld
infinitive	ontbeelden
gerund	ontbeelden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbeeld	ontbeeldde
2nd person sing. (jij)	ontbeeldt, ontbeeld2	ontbeeldde
2nd person sing. (u)	ontbeeldt	ontbeeldde
2nd person sing. (gij)	ontbeeldt	ontbeeldde
3rd person singular	ontbeeldt	ontbeeldde
plural	ontbeelden	ontbeeldden
subjunctive sing.1	ontbeelde	ontbeeldde
subjunctive plur.1	ontbeelden	ontbeeldden
imperative sing.	ontbeeld
imperative plur.1	ontbeeldt
participles	ontbeeldend	ontbeeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.