ontluisteren

Dutch

Etymology

From luister (“lustre”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈlœy̯stərə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧luis‧te‧ren
• Rhymes: -œy̯stərən

Verb

ontluisteren

1. (transitive) to tarnish, to remove lustre

Conjugation

Conjugation of ontluisteren (weak, prefixed)
infinitive	ontluisteren
past singular	ontluisterde
past participle	ontluisterd
infinitive	ontluisteren
gerund	ontluisteren n
	present tense	past tense
1st person singular	ontluister	ontluisterde
2nd person sing. (jij)	ontluistert, ontluister2	ontluisterde
2nd person sing. (u)	ontluistert	ontluisterde
2nd person sing. (gij)	ontluistert	ontluisterde
3rd person singular	ontluistert	ontluisterde
plural	ontluisteren	ontluisterden
subjunctive sing.1	ontluistere	ontluisterde
subjunctive plur.1	ontluisteren	ontluisterden
imperative sing.	ontluister
imperative plur.1	ontluistert
participles	ontluisterend	ontluisterd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontluistering

Descendants

• Afrikaans: ontluister