podpowiadacz
Polish
editEtymology
editFrom podpowiadać + -acz. First attested in 1816[1].
Pronunciation
editNoun
editpodpowiadacz m pers
- prompter, person who gives someone an answer that they forgot, someone who gives someone a clue, i.e. on a test in school (Is there an English equivalent to this definition?)
- advisor, prompter, suggester (someone or something that suggest what a person can do in a situation)
Declension
editDeclension of podpowiadacz
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | podpowiadacz | podpowiadacze |
genitive | podpowiadacza | podpowiadaczy |
dative | podpowiadaczowi | podpowiadaczom |
accusative | podpowiadacza | podpowiadaczy |
instrumental | podpowiadaczem | podpowiadaczami |
locative | podpowiadaczu | podpowiadaczach |
vocative | podpowiadaczu | podpowiadacze |
Related terms
editnoun
verbs
- podpowiedzieć pf, podpowiadać impf
- powiedzieć pf, powiadać impf
References
editFurther reading
edit- podpowiadacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- podpowiadacz in Polish dictionaries at PWN
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “podpowiadacz”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 402
- podpowiadacz in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego