strjúka

Icelandic

Etymology

From Old Norse strjúka, from Proto-Germanic *streukaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrjuːka/

  Rhymes: -uːka

Verb

strjúka (strong verb, third-person singular past indicative strauk, third-person plural past indicative struku, supine strokið)

1. (with dative) to stroke
2. to wipe
3. to run off (without leave, e.g. from home, prison, etc.)

Conjugation

strjúka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að strjúka
supine (sagnbót)		strokið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		strjúkandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég strýk	við strjúkum	present (nútíð)	ég strjúki	við strjúkum
	þú strýkur	þið strjúkið		þú strjúkir	þið strjúkið
	hann, hún, það strýkur	þeir, þær, þau strjúka		hann, hún, það strjúki	þeir, þær, þau strjúki
past (þátíð)	ég strauk	við strukum	past (þátíð)	ég stryki	við strykjum
	þú straukst	þið strukuð		þú strykir	þið strykjuð
	hann, hún, það strauk	þeir, þær, þau struku		hann, hún, það stryki	þeir, þær, þau strykju
imperative (boðháttur)	strjúk (þú)	strjúkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	strjúktu	strjúkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

strjúkast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að strjúkast
supine (sagnbót)		strokist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		strjúkandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég strýkst	við strjúkumst	present (nútíð)	ég strjúkist	við strjúkumst
	þú strýkst	þið strjúkist		þú strjúkist	þið strjúkist
	hann, hún, það strýkst	þeir, þær, þau strjúkast		hann, hún, það strjúkist	þeir, þær, þau strjúkist
past (þátíð)	ég straukst	við strukumst	past (þátíð)	ég strykist	við strykjumst
	þú straukst	þið strukust		þú strykist	þið strykjust
	hann, hún, það straukst	þeir, þær, þau strukust		hann, hún, það strykist	þeir, þær, þau strykjust
imperative (boðháttur)	strjúkst (þú)	strjúkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	strjúkstu	strjúkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

strokinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	strokinn	strokin	strokið		stroknir	stroknar	strokin
accusative (þolfall)	strokinn	strokna	strokið		strokna	stroknar	strokin
dative (þágufall)	stroknum	strokinni	stroknu		stroknum	stroknum	stroknum
genitive (eignarfall)	strokins	strokinnar	strokins		strokinna	strokinna	strokinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	strokni	strokna	strokna		stroknu	stroknu	stroknu
accusative (þolfall)	strokna	stroknu	strokna		stroknu	stroknu	stroknu
dative (þágufall)	strokna	stroknu	strokna		stroknu	stroknu	stroknu
genitive (eignarfall)	strokna	stroknu	strokna		stroknu	stroknu	stroknu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *streukaną.

Verb

strjúka (singular past indicative strauk, plural past indicative struku, past participle strokinn)

1. (transitive) to stroke, rut, wipe

   strjúka hendinni um ennit

   to wipe one's forehead with the hand

2. to stroke gently
3. to smooth, brush
4. to flog
5. to dash off

Conjugation

Conjugation of strjúka — active (strong class 2)

infinitive	strjúka
present participle	strjúkandi
past participle	strokinn
indicative	present	past
1st-person singular	strýk	strauk
2nd-person singular	strýkr	straukt
3rd-person singular	strýkr	strauk
1st-person plural	strjúkum	strukum
2nd-person plural	strjúkið	strukuð
3rd-person plural	strjúka	struku
subjunctive	present	past
1st-person singular	strjúka	stryka
2nd-person singular	strjúkir	strykir
3rd-person singular	strjúki	stryki
1st-person plural	strjúkim	strykim
2nd-person plural	strjúkið	strykið
3rd-person plural	strjúki	stryki
imperative	present
2nd-person singular	strjúk
1st-person plural	strjúkum
2nd-person plural	strjúkið

Conjugation of strjúka — mediopassive (strong class 2)

infinitive	strjúkask
present participle	strjúkandisk
past participle	strokizk
indicative	present	past
1st-person singular	strjúkumk	strukumk
2nd-person singular	strýksk	straukzk
3rd-person singular	strýksk	strauksk
1st-person plural	strjúkumsk	strukumsk
2nd-person plural	strjúkizk	strukuzk
3rd-person plural	strjúkask	strukusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	strjúkumk	strykumk
2nd-person singular	strjúkisk	strykisk
3rd-person singular	strjúkisk	strykisk
1st-person plural	strjúkimsk	strykimsk
2nd-person plural	strjúkizk	strykizk
3rd-person plural	strjúkisk	strykisk
imperative	present
2nd-person singular	strjúksk
1st-person plural	strjúkumsk
2nd-person plural	strjúkizk

Descendants

• Danish: stryge
• Faroese: strúka
• Icelandic: strjúka
• Norwegian Bokmål: stryke
• Norwegian Nynorsk: stryka, stryke
• Swedish: stryka

References

• “strjúka”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press