suscitare
See also: suscitaré
Italian edit
Etymology edit
Borrowed from Latin suscitāre, probably borrowed.
Pronunciation edit
Verb edit
suscitàre (first-person singular present sùscito, first-person singular past historic suscitài, past participle suscitàto, auxiliary avére)
- (transitive) to provoke
- (transitive) to arouse
Conjugation edit
Conjugation of suscitàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
Anagrams edit
Latin edit
Verb edit
suscitāre
- inflection of suscitō:
Romanian edit
Etymology edit
Noun edit
suscitare f (plural suscitări)
Declension edit
Declension of suscitare
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (o) suscitare | suscitarea | (niște) suscitări | suscitările |
genitive/dative | (unei) suscitări | suscitării | (unor) suscitări | suscitărilor |
vocative | suscitare, suscitareo | suscitărilor |
References edit
Spanish edit
Verb edit
suscitare