Dutch

edit

Etymology

edit

Borrowed from Latin vocātīvus.

Noun

edit

vocativus m (plural vocativi or vocativussen)

  1. (grammar) the vocative case or a word therein
    Er staan meerdere vocativi in deze alinea.There are multiple vocatives in this paragraph.

Synonyms

edit

Latin

edit

Etymology

edit

From vocō (to call, summon) +‎ -īvus (adjectival suffix). A calque of Ancient Greek κλητῐκή (klētĭkḗ).

Pronunciation

edit

Adjective

edit

vocātīvus (feminine vocātīva, neuter vocātīvum); first/second-declension adjective

  1. (grammar) of or belonging to calling, vocative
  2. (masculine noun, scilicet casus) vocative case, vocative
    • 1855, Grammatici latini ex recensione Henrici Keilii vol. II: Prisciani institutionum grammaticarum libri I-XII ex recensione Martini Hertzii, Lipsiae, [ianiInstitutionumGrammaticarumLibri/PriscianiInstitutionumGrammaticarumLibriI-xiihertz.1855/page/186/mode/1up page 186]:
      vocātīvus etiam salūtātōrius vocātur, ut 'ō Aenēā' et 'salvē Aenēā'; []
      [T]he vocative is also called the salutatory, as in 'oh Aeneas' and 'hello Aeneas'; […]
      Priscianus, Institutiones grammaticae, page 671 P.

Declension

edit

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative vocātīvus vocātīva vocātīvum vocātīvī vocātīvae vocātīva
genitive vocātīvī vocātīvae vocātīvī vocātīvōrum vocātīvārum vocātīvōrum
dative vocātīvō vocātīvae vocātīvō vocātīvīs
accusative vocātīvum vocātīvam vocātīvum vocātīvōs vocātīvās vocātīva
ablative vocātīvō vocātīvā vocātīvō vocātīvīs
vocative vocātīve vocātīva vocātīvum vocātīvī vocātīvae vocātīva

Descendants

edit

References

edit
  • vocativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vocativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.