Dutch edit

Etymology edit

Borrowed from Latin vocativus.

Noun edit

vocativus m (plural vocativi or vocativussen)

  1. (grammar) the vocative case or a word therein

Synonyms edit

Latin edit

Etymology edit

From vocō (to call, summon) +‎ -īvus (adjectival suffix). A calque of Ancient Greek κλητῐκή (klētikḗ).

Pronunciation edit

Adjective edit

vocātīvus (feminine vocātīva, neuter vocātīvum); first/second-declension adjective

  1. (grammar) of or belonging to calling, vocative
  2. (masculine noun, scilicet casus) vocative case, vocative
    • 1855, Grammatici latini ex recensione Henrici Keilii vol. II: Prisciani institutionum grammaticarum libri I-XII ex recensione Martini Hertzii. Lipsiae, page 186 (= Priscianus, Institutiones grammaticae, page 671 P.)
      vocativus etiam salutatorius vocatur, ut 'o Aenea' et 'salve Aenea'
      (please add an English translation of this quotation)

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative vocātīvus vocātīva vocātīvum vocātīvī vocātīvae vocātīva
Genitive vocātīvī vocātīvae vocātīvī vocātīvōrum vocātīvārum vocātīvōrum
Dative vocātīvō vocātīvō vocātīvīs
Accusative vocātīvum vocātīvam vocātīvum vocātīvōs vocātīvās vocātīva
Ablative vocātīvō vocātīvā vocātīvō vocātīvīs
Vocative vocātīve vocātīva vocātīvum vocātīvī vocātīvae vocātīva

Descendants edit

References edit

  • vocativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vocativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.